top of page
این رشتهٔ من و تو ز عالم گسستنی‌ست
ای مرغ تیز‌پر قفس تن شکستنی‌ست
ای هرزه‌گرد بیهده‌گو خود درنگ چیست
این کوره‌راه عمر نه جای نشستنی‌ست
بگذر از این جهان که نه چیزی‌ست دیدنی
پیمانه‌ای‌ست خالی و جامی شکستنی‌ست
خودخواهی تو دانه و فکر و خیال دام
زین دام و دانه جسم و روان تو خستنی‌ست
آسوده صوفی‌ای که ز بند من و تو رست
راه سلامت آری از این بند رستنی‌ست
مرغ دلی که یافت پروبال همتی
از بام خود پرید که دانست جستنی‌ست
چون نوربخش از همه خلقی برید دید
پیوند غیر حق همه عهدی نبستی‌ست
bottom of page