Divan-e Nurbakhsh
دیوان نوربخش

یار سرمست من از خانه برون آمده‌بود

دل سودا‌زده در بند جنون آمده‌بود

در نظر داشت هزاران نگه سحرآمیز

دل خلقی به تمنای فسون آمده‌بود

آفرینش قدمش را نتوانستی دید

هستی از حشمت او خوار و زبون آمده‌بود

صدهزاران مه و خورشید به راهش نگران

در رکابش ز حد افلاک فزون آمده‌بود

الف قامت او کرده قیامت بر پا

 کمر کون دوتا گشته و نون آمده‌بود

پای هر راهرو تیزتک افتاده ز راه

سر هر مرد سرافراز نگون آمده‌بود

من بیچاره به حسرت متحیر بودم

یار بی‌چون به شهود همه چون آمده‌بود

نوربخش از ره شوریده‌سری می‌نالید

اثر خون دل از دیده برون آمده‌بود