top of page
پرکن ساقیِ جان جامی می
باشد سوزدم از رگ تا پی
کز دل به زبان نالم یاهو
از جان به فغان گویم یاحی
تا پا به سر کثرت کوبم
آسان سازم ره وحدت طی
بی می نتوان رفتن این ره
هشیاری و رسم جنون هی
گفتن سخن از دنیا تا چند
دربند هوس بودن تا کی
از خود بگذر به خدا رو کن
بنگر خورشید و رها کن فی
تا نور ببخشد و گیرد من
جانان نایی گردد و جان نی
bottom of page