Divan-e Nurbakhsh
دیوان نوربخش

تا از می او شدیم سرمست

رستیم ز فکر بیش و هم کم

نوشیم مدام درد دردش

ما را نبود بجز غمش غم

آن دم که به یاد دوست باشیم

دانیم بسی غنیمت آن دم

از جذبهٔ یار و شوق دیدار

دادیم به عشق هر دو عالم

جایی که ز ما و من نشان بود

دیدیم که عشق را زیان بود